Σύρος, ο απόλυτος οδηγός για να γνωρίσεις το νησί «από μέσα»

Στο νησί των 4 εποχών, πας μια φορά και θέλεις να μείνεις για πάντα

Η Σύρος και οι ταβέρνες της, τα στέκια της, τα ψώνια της και τα κρυφά μυστικά της

Στη Σύρο, μετράω πλέον περισσότερους αθηναίους φίλους, από ό,τι στην πρωτεύουσα. Γιατί έτσι είναι αυτό το νησί. Αρχόντισσα, Ευρωπαία, κοσμοπολίτισσα και πρωτευουσιάνα, η Σύρος κινδυνεύει να σε τυλίξει για πάντα στα σοκάκια της, όταν ανυποψίαστος έχεις πάει εκεί για ένα γουικέντ. Κοντά στην Αθήνα, νησί για όλο το χρόνο ή όλη σου τη ζωή, η συριανή ζωή δεν είναι το επίπεδο καρδιογράφημα μιας άγονης Κυκλάδας, αλλά μια πόλη που πάλλεται, που δραστηριοποιείται, που δεν σε αφήνει στιγμή να χαλαρώσεις. Αν είσαι φρέσκος και θέλεις να την ψηλαφίσεις, να νοιώσεις τον παλμό της,  θα αισθανθείς απέραντα ευτυχής, αφήνοντας πίσω σου τους ταξιδιώτες της επίδειξης με τα κινητά, για να προσγειωθείς στις ανθρώπινες διαστάσεις της δίλοφης πρωτεύουσας, της πρώτης αληθινής πόλης- που απέκτησε η καινούργια Ελλάδα, κάπου γύρω στα 1825.

Οι τρούλοι του San Giorgio και της Ανάστασης θα οριοθετήσουν από την αρχή τις διαδρομές σου από την Άνω Σύρα στην Ερμούπολη, που οφείλει το όνομά της στον «Κερδώο Ερμή». Και πώς αλλιώς να ονομαζόταν άραγε μια πόλη που οφείλει την ύπαρξή της στο εμπορικό δαιμόνιο του κάθε Χιώτη, Μικρασιάτη, Στερεοελλαδίτη, Πελοποννήσιου, νησιώτη γενικώς, Άγγλου, Γάλλου, Ρώσου, Αυστριακού και Ιταλού μετανάστη, που βρέθηκε πάνω στον άγονο βράχο να δημιουργεί μια κοσμοπολίτικη αυτοκρατορία, στα μαύρα χρόνια της επανάστασης; Σήμερα γύρω σου θα ακούσεις μόνον ελληνικά, άντε και την αργκό των φοιτητών που πίνουν τον φρεντουτσίνο τους -hit ποτό της πόλης- στη μεγαλειώδη ευρυχωρία της πλατείας Μιαούλη. Η απόλυτη σιγή του απογεύματος, κι ύστερα μεμιάς η ομοβροντία από εκατομμύρια τιτιβίσματα, τα πουλιά των δέντρων της πλατείας αποχαιρετούν άλλη μια μέρα κάτω από τον ήλιο, τρομάζοντας με το τραγούδι τους ένα σύννεφο από λευκά περιστέρια που πηγαινοέρχονται καμαρωτά, με τον ίδιο τρόπο που οι παλιές συριανές, με τα αποκλειστικά εκ Παρισίων μοντελάκια, έκαναν άλλοτε εδώ την περαντζάδα τους.

Η καλύτερη ώρα για να περιπλανηθείς ακόμη μια φορά στα στενά των Βαποριών, με τα υπέρκομψα κτίρια του άλλοτε ανακαινισμένα και πλήρως ενταγμένα στη ζωή του τώρα. Αν δεις ας πούμε, σε τί κτίριο μπαίνουν οι Συριανοί για να διευθετήσουν τις διαφορές τους με την Εφορία, θα αλλάξεις γνώμη για το ελληνικό δημόσιο. Μέχρι το βράδυ που θα σε βρει στα στενά των διπλανών πεζόδρομων, όπου κάτω από τις τροφαντές βουκαμβίλιες και τα ζευγαρώματα των φουρφουρωτών γάτων μπλέκονται οι μυρωδιές από τα ψητά χταπόδια και τις μαραθόπιτες, σε περιμένει δρόμος πολύς. Έχεις ν’ ανέβεις στην Άνω Σύρα, την παλιά πόλη, στους πολύχρωμους λαβύρινθους του κυκλαδίτικου τοπίου, στριμωγμένη, ασφυκτική αρχιτεκτονική σαν βουτιά στο χρόνο. Η λιγοστή μεγαλοπρέπεια της ταπεινής συνοικίας ανήκει στο μοναστήρι των καπουτσίνων, των ιησουιτών και του Σαν Τζώρτζη με τη μαγική θέα. Μπες, ωστόσο, στον κόπο να σπρώξεις τις ταπεινές δαντελωτές σιδερόπορτες, για μια σύντομη καλημέρα στη Santa Clara και τον Άγιο Φραγκίσκο.Εδώ, στην πλατεία, και το σπίτι του Μάρκου Βαμβακάρη και η απέραντη αεροπλανική θέα της ταβέρνας του Λιλή, όλα μέσα, όπως τα άφησαν τα χρόνια που ο Μάρκος έπαιζε εδώ το μπουζούκι του. Η πόλη θα σε μπερδέψει. Ούτε ακριβώς Ελλάδα, ούτε ακριβώς νησί, ούτε ακριβώς εξοχική. Για να βρεις τον κυκλαδίτικο προσανατολισμό σου θ’ ανέβεις στην Απάνω Μεριά: απόκρημνες πλαγιές, ξερολιθιές, όρνια σε χαμηλή πτήση, η μυρωδιά της φασκομηλιάς, ερημικές κατοικιές, πού και πού ένα δέντρο που αποκτά αξία θησαυρού, συνοικισμοί της σιωπής, το ερειπωμένο χωριό του Σαν Μιχάλη, όλα στο καφέ της άγονης, καυτής πέτρας. Κάτω, σε χαμηλή πτήση, πανοραμικό, το αρχοντικό λευκό του συριανού μαρμάρου.

Πηγή: www.athensvoice.gr